Όπως κάθε Δευτέρα, έτσι και σήμερα, Δευτέρα της Λαμπρής, είμαστε εδώ με το καθιερωμένο μας blog.
Αυτή η μέρα έχει κάτι πιο βαθύ.
Είναι η πιο ήσυχη στιγμή της άνοιξης.
Η αναπνοή μετά τη γιορτή.
Η ώρα που το Πάσχα συναντά τη ζωή ξανά.
Στην Κύπρο, τα παλιά χρόνια, τέτοια μέρα στήνονταν οι σούσες: αυτοσχέδιες κούνιες στις αυλές και τις πλατείες. Οι νέες φορούσαν λουλουδάτες φούστες, μαντήλια ανοιξιάτικα και κουνιούνταν με χαρά, τραγουδώντας, γελώντας, φλερτάροντας ντροπαλά με τα παλικάρια που τις έσπρωχναν απαλά.
Ήταν μια κοινωνική, σχεδόν ερωτική τελετουργία.
Ήταν χαρά!
Ήταν παρουσία.
Με αλήθεια. Με βάθος. Με χρώμα.
Φέτος, η πρώτη μας συλλογή είναι ακριβώς αυτό: μια ανάσα μετά τη σιγή, ένα βήμα προς το φως, ένα λουλούδι που ανθίζει. Με χρώματα όχι τυχαία:
· το φούξια του πάθους,
· το ροζ της τρυφερότητας,
· το βιολετί της εσωτερικής δύναμης,
· το μοβ της σιωπηλής αυτοπεποίθησης,
· το λαμπερό γαλάζιο της ανάσας και του ονείρου.
Για εμάς στην Paskevision, αυτά τα χρώματα δεν είναι απλώς αισθητική.
Είναι μνήμες από τις ποδιές των γιαγιάδων, τα μαντήλια που ανέμιζαν, σούσες που έπαιρναν φόρα με τραγούδια.
Είναι η γέννηση της έμπνευσης
Είναι το πάθος της δημιουργίας μας, μεταφρασμένο σε χρώμα.
Paskevision είναι να βλέπεις το Πάσχα πέρα από την παράδοση.
Να το κάνεις τέχνη.
Να το φοράς.
Να το ζεις!
Χρόνια πολλά.
Σε ευχαριστούμε που ήσουν μαζί μας και σε αυτό το blog.
Μέχρι το επόμενο,
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα!
