Δευτέρα σήμερα, και όπως πάντα, το καθιερωμένο μας μπλοκ!
Έξω, η ανοιξιάτικη βροχούλα δίνει τον δικό της ρυθμό.
Το ημερολόγιο γράφει 31 Μαρτίου 2025, και οι σκέψεις ταξιδεύουν πίσω στα εφηβικά μου χρόνια. Τέτοια μέρα κάθε χρόνο, η ψυχή μου γυρνά σε γνώριμες εικόνες.
Τις παρελάσεις, τις τελετές, τα συνθήματα που αντηχούν στους δρόμους, τις δάδες που ανάβουν το βράδυ, φωτίζοντας τις μνήμες ενός λαού που δεν ξέχασε.
Με το πρώτο φως της 1ης Απριλίου, οι καμπάνες θα χτυπήσουν, οι ελληνικές και κυπριακές σημαίες θα υψωθούν, και η Κύπρος θα φορέσει τα γαλανόλευκά της. Θα γιορτάσει, όπως γιορτάζει εδώ και 70 χρόνια, τιμώντας εκείνους που με τόλμη και θυσία έγραψαν την ιστορία της.
Ζω στην Ελλάδα από τα 18 μου χρόνια. Τριάντα χρόνια τώρα, ένιωθα πάντα ένα κενό. Στα σχολεία, η 1η Απριλίου 1955 δεν υπήρχε. Δεν ακουγόταν. Κάποιες φορές, με άδεια του/ης διευθυντή/τριας ,μέσω των παιδιών μου κατά τη διάρκεια των μαθητικών τους χρόνων, διαβάζανε λίγα λόγια γι’ αυτή την ημέρα στα ελληνόπουλα.
Σήμερα,70 χρόνια μετά, διαβάζω μια είδηση που με συγκινεί:
“Η Υπουργός Παιδείας της Ελλάδας, Σοφία Ζαχαράκη, αποφάσισε να τιμάται η 1η Απριλίου 1955 στα σχολεία της Ελλάδας, αναγνωρίζοντας την ιστορική σημασία αυτής της ημέρας για τον κυπριακό Ελληνισμό.”
Δε θα σταθώ στο αν άργησε ή όχι. Αυτό που μετράει είναι πως από εδώ και πέρα, αυτή η μέρα θα τιμάται όπως της αξίζει.
Λίγα λόγια για τον αγώνα:
Σαν ξημέρωνε η 1η Απριλίου 1955, μεσάνυχτα ακριβώς, άρχιζε ένας αγώνας που θα έμενε στην ιστορία. Οι μαχητές της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) ξεκινούσαν μια μάχη που δεν είχε να κάνει μόνο με όπλα, αλλά και με την ψυχή.
Για αιώνες, η Κύπρος είχε δεσμούς αδιάρρηκτους με την Ελλάδα.
Το 1950, το 96% του κυπριακού λαού ψήφισε υπέρ της Ένωσης σε ένα δημοψήφισμα. Όμως, η φωνή του δεν ακούστηκε.
Έτσι, το 1955, αποφάσισαν να διεκδικήσουν την ελευθερία τους με τον μόνο τρόπο που τους απέμενε.
Ήταν ένας αγώνας δύσκολος, γεμάτος θυσίες. Διήρκεσε τέσσερα χρόνια και το 1960 η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος.
Η γεωγραφική θέση της Κύπρου την έκανε πάντα στόχο κατακτητών.
Από το 1191 μ.Χ. έως το 1960, πέρασε από τα χέρια Άγγλων, Φράγκων, Ενετών, Οθωμανών. Και όμως, ο κυπριακός λαός δεν έχασε ποτέ τη γλώσσα, την πίστη και την ταυτότητά του.
Από το 1878, οι Κύπριοι ζητούσαν την Ένωση με την Ελλάδα ειρηνικά, αλλά οι Βρετανοί το αρνούνταν.
Το 1955, όμως, δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Όσοι μπήκαν στον αγώνα γνώριζαν καλά ότι η ελευθερία είχε τίμημα…
Σήμερα, 70 χρόνια μετά, τιμούμε εκείνους που θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Θυμόμαστε τον αγώνα τους, για να μη σβήσει ποτέ από τη μνήμη των επόμενων γενιών.
Κλείνοντας,
δεν αρκεί μόνο να ευχόμαστε.
Όπως μπορούμε, όπως μας αναλογεί, να στεκόμαστε αντάξιοι της Ιστορίας.
και του χρόνου ελεύθερη!
Κύπρος μου πολυπόθητη.
Κύπρος θαλασσοφίλητη!
Μέχρι την επόμενη Δευτέρα
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα!
Σκεύη💫
Εικόνα:
Π.Γ. Ε.Κ.Ε./εκδήλωση για την ΕΟΚΑ 2023
