Η τέχνη είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση και εξέλιξη.
Ο άνθρωπος εξωτερικεύει αυθόρμητα ένα μέρος του ψυχισμού του μέσα από τα έργα του, αυτό από μόνο έχει ύψιστη θεραπευτική αξία.
Στην εικαστική δημιουργία αντανακλώνται οι σκέψεις και τα συναισθήματα, αφού η εικόνα μένει, ενώ ο λόγος εξαφανίζεται, διαγράφεται.
Με αυτό τον τρόπο γίνεται μνήμη στην οποία μπορεί να καταφύγει το άτομο και να εξερευνήσει ξανά, όποτε και όσο χρειαστεί.
Η επαφή με τα εικαστικά φέρνει το άτομο σε επαφή με τον εσωτερικό του κόσμο. Έτσι, ο φόβος μπορεί να αναγνωριστεί, να αποτυπωθεί, να δεχτεί επεξεργασία, να γίνει πιο οικείος και τελικά να αντιμετωπιστεί.
Ο πραγματικός κόσμος είναι φτιαγμένος από σύνορα και όρια, αντίθετα ο χώρος της τέχνης είναι ελεύθερος, ανυπότακτος σε «πρέπει» και συνθήκες.
Για να κατανοήσουμε πως βοηθάει η εικαστική δημιουργία, αρκεί να την φανταστούμε σαν κλειδί που ανοίγει τις πόρτες του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου.
Έτσι, αναδύονται οι πιο κρυφές, οι ενδότατες και καταπιεσμένες σκέψεις.
Η τέχνη μεταπλάθει τη ψυχή όσων την γνωρίζουν και τους δημιουργεί μια νέα οπτική του εαυτού.
Στην ουσία, ανακαλώντας εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες από την παιδική ηλικία γίνεται η συνταύτιση με το ψυχοσυναισθηματικό κομμάτι μέσα μας και προβάλλονται κομμάτια της προσωπικότητας μας.
Η σύγχρονη ιατρική χρησιμοποίει την τέχνη τόσο ως διαγνωστικό όργανο, όσο και ως θεραπευτικό μέσο.
Η εικαστική δημιουργία, η τέχνη γενικότερα, σπάει την απομόνωση και βοηθάει τον άνθρωπο να επικοινωνήσει, να δώσει νόημα, περιεχόμενο στην εμπειρία, στα συναισθήματα του και φροντίζει για την ενότητα της προσωπικότητας του.
